Dag 8, Di. 3 augustus, van Sarapiqui naar La Fortuna.
(Lavas Tocatal)
In de regen proberen we om 05:00 s'-morgens de kikkertjes nog eens op de foto te krijgen. Als we rond half negen op pad gaan, blijkt de bewegwijzering naar La Fortuna niet altijd aanwezig. De bordjes naar de vulkaan volgen lijkt nog de beste optie. Het regent ondertussen pijpenstelen en dus moeten we goed opletten dat we niet verdwalen. Nog ruim voor de lunch arriveren we in hotel Las Tacotal, op 10 minuten rijden van La Fortuna. Waar menig Nederlander ons al voor waarschuwde is werkelijkheid; De vulkaan is gedompeld in dikke wolken en in zijn geheel niet te zien. Het huisje is weer netjes en van alle gemakken voorzien, met een mooi uitzicht op de vulkaan. We maken ons zorgen over de komende dagen want het zou toch wel heel erg jammer zijn als we het spektakel van een werkende vulkaan zouden missen.
Omdat de weergoden ons nog steeds goed gezind zijn klaart het op als we goed en wel in La Fortuna zijn aangekomen. Op de weg langs de vulkaan barst het van de hotelletjes en eettentjes en vanavond gaan we ons tegoed doen aan een dikke steak, zo nemen we ons voor. Het middagprogramma wordt gevuld met een bezoek aan het observatorium dat een kleine 15 km verderop ligt. De weg er naartoe is aardig maar dan is dan ook het hoogtepunt van het bezoek. Ook vanaf het observatorium is de vulkaan niet te zien en de belangrijkste attractie wordt gevormd door een PC in een kaal kamertje met daarop een seismografische weergave van de vulkaan. Het bulderende geluid buiten het kamertje doet de grafiek ver uitslaan; de vulkaan laat zich horen!
Bij het observatorium is een lodge. Aan de receptionist vragen we wat info over wat er zoal te doen is in de omgeving. Een nutteloos gesprek want de man vertelt nauwelijks iets en hecht meer waarde aan z'n gasten. We vragen ons af wat we hier doen en besluiten terug te rijden naar beneden waar we een bord zien van een Nationaal Park. De man aan de poort spreekt geen woord Engels en het wordt ons niet duidelijk wat we te zien krijgen als we per persoon de $6 entree betalen. Dan maar naar de watervallen van La Fortuna toe.
In het dorp vinden we weer geen wegwijzer en na wat vragen rijden we een 5 km lang, onverhard pad op naar de ingang van de waterval. Hier moeten we weer $6 P.p betalen aan de familie die het land beheert. Ze doen goede zaken want het is er druk en ze hebben nauwelijks kosten. Via een glibberig pad en trappen zakken we diep het dal in tot we bij de rivier aankomen. Hier stort een grote hoeveelheid water zich met donderend geweld naar beneden. Zwemmen is te gevaarlijk en het begint weer te miezeren. Ook de klim naar boven is weinig uitnodigend en als we net weer boven zijn begint het weer te hozen. We hadden weer geluk vanmiddag.
De beloning in de vorm van een steak krijgen we tijdens het diner in een steakhouse iets buiten het hotel. Het nieuws op CNN herinnert ons weer aan de werkelijke wereld en we besluiten snel naar bed te gaan.
Dag 9, Wo. 4 augustus, vrij verblijf La Fortuna.
(Lavas Tacotal)
Al om 6 uur staan we gewassen en geschoren klaar om te ontbijten. Een Nederlandse groep is met de bus gearriveerd en zit aan tafel in het restaurant. Als we de prijzen horen die de gids noemt voor de excursies zijn we blij dat we op eigen gelegenheid kunnen gaan en staan waar we willen!
Het mooiste nog is dat het niet meer regent en dat we dus hoop hebben op uitzicht op de vulkaan. Anita had iets gelezen over Los Lagos, dit zou bij een boer zijn die entreegeld vroeg voor een paar mooie trails naar azuurblauwe meertjes aan de voet van de vulkaan. Deze boer had de afgelopen jaren kennelijk goed geboerd want er was een groot hotel verrezen op de plek die in het boekje stond vermeld. Bij de receptie betaalde we een paar dollar (1500 col. P.p.) en kregen we een kaartje met een route naar de vulkaan. De meertjes konden we niet meer bezoeken, hier waren in 2000 nog een paar toeristen verongelukt door neervallende stenen en lava uit de vulkaan. We zitten er nu wel heel erg dicht bovenop.
Met de auto komen we na een zware klim aan bij een observatiepunt waar vandaan we de meertjes kunnen zien en jawel hoor, het onderste gedeelte van de vulkaan is duidelijk te zien. De bewolking lijkt nog iets op te trekken en te voet gaan we de paarden achterna die met toeristen en een gids het oerwoud in trekken.
Het pad is schitterend maar we zien onder ieder blad een Fer-de-Lance of Bushmaster en dus draaien we maar snel om. Het is toch geen prettig gevoel alleen zo vroeg het woud in te trekken met al die kruipende beestjes. Onze reactie is dan misschien wat overdreven, je moet er niet aan denken ver van de bewoonde wereld gebeten te worden, zonder tegengif of medische hulp.
Enfin, de plek bij het observatiehuisje maakt weer een boel goed want als we er goed en wel arriveren, komen er 3 toekans in een boom zitten. Voor ons zit nog een andere grote vogel op een tak. We weten niet wat voor soort het is maar het geeft weer wel een mooie foto. Dat zoeken we later nog wel eens uit. En alsof het op bestelling is, trekt de bewolking helemaal op. We zien grote keien van de heuvel afrollen en soms valt er lava dat goed te zien is door de rookwolkjes op de wand van de vulkaan. Ook het gerommel van de Arenal is met tussenpozen heel goed te horen. De meertjes liggen er nog steeds, ze zijn nog steeds azuurblauw maar de bomen zien er verbrand en schraal uit. Geen beste plek om te picknicken lijkt ons zo.
Na een tijdje genieten van het uitzicht rijden we terug naar de voorzijde van het hotel Los Lagos. Er is ook een kleine dierentuin en als we de eerste krokodil zien denkt Anita dat hij van plastic is. Gelukkig beweegt de tweede. In de vlindertuin is de verzorger zo vriendelijk ons op sleeptouw te nemen. Hij spreekt geen woord Engels maar gaat ons trots voor om de vlinders te laten zien. Als hij zijn hand in de modder duwt trekt hij een dikke bijtschildpad naar boven. In de kikkertuin zet hij de kikkers voor ons in een posestand op een blad en hoewel dit eigenlijk niks is om te fotograferen, willen we hem niet teleurstellen. Een binnengeglipte schildpad wordt ook nog de toegang tot de kikkertuin ontzegd.
In de kleine zoo zien we een hekwerk waarvan we niet weten wat erachter zit. Als we naar een leguaan staan te kijken komt er plotseling een joekel van een krokodil aangesjokt. De oppasser port hem eens flink met de bezemsteel en hij of zij gromt als een leeuw. Even verderop ligt de trots van de oppasser, een in 1958 gevangen monster van meer dan 6 meter. Deze heeft de afmeting van een Australische Salty.
Na een weinig verfrissende duik in het zwembad van het hotel (gevoed met warm water van de vulkaan) gaan we proberen het stuwmeer te bereiken waar zoveel over geschreven is in de gids van Lonely Planet. We rijden richting Tilaran maar hoe we ook rijden, we zien het meer wel maar kunnen er met geen mogelijkheid bijkomen. Onderweg zien we nog wel onze eerste neusbeer en een hond met pups die kennelijk door iemand is achtergelaten.
Jammer dat er geen viewpoints zijn om het meer eens goed te bekijken. Omdat Tilaran nog ver weg is, draaien we om en gaan in La Fortuna nog even naar de plaatselijke supermarkt..
Onderweg stoppen we ook nog even bij de warmwaterbronnen. Bij de ingang van de bronnen, die toebehoren aan een hotel, zien we de hoge entreeprijs van $43 P.p. en besluiten om te draaien, dit gezien het tijdstip op de dag..
Met de coupons die we bij de huurauto hebben gekregen kunnen we gratis internetten en dat lukt dan ook, ware het niet dat de verbinding zo traag is dat we niet kunnen inloggen in onze e-mail. We zien nog wel even het plaatselijke nieuws uit Breda e.o. Er heerst een hittegolf in Nederland, zoals altijd trouwens als wij op vakantie zijn.
Voor in het dorp (vanaf de vulkaan) zit een internationaal restaurant. Anita bestelt een vis die door Rob eigenhandig gevangen moet worden. Als ze hem later in een bananenblad gewikkeld geserveerd krijgt, blijkt de kop er nog aan te zitten. Met lange tanden nipt ze wat van de vis en denkt jaloers na over mijn hamburger. Uiteindelijk wordt de vis duur betaald want dit culinaire hoogstandjes is met $31 niet echt goedkoop te noemen.