Duiken in Belize.
Belize ligt aan de Caraïbische zee, tussen Mexico in het Noorden en Guatemala in het Zuiden en Westen. De kuststrook is bijna 300 kilometer lang. Het op één na grootste barrièrerif ter wereld en ruim 200 bountyeilandjes, “cayes” genaamd steken scherp af tegen het azuurblauwe water.
Kenmerkend voor duiken in Belize zijn ontmoetingen met verpleegsterhaaien, grote roggen, schildpadden en in bepaalde maanden de Walvishaaien. In de diepe canyons en riffen die bezaaid zijn met kleurrijke sponzen en zachte koraalsoorten tref je typisch Caraïbische vissoorten aan als Tarpons, grote baarzen en Keizersvissen. In het Hol Chan Marine Park ligt Shark Ray Alley, waar je kunt snorkelen met verpleegsterhaaien en grote pijlstaartroggen.
Tijdens onze 16-daagse vakantie naar Belize verbleven we in totaal maar 8 dagen aan de kust. Desondanks is het ons gelukt om op de mooiste plaatsen een paar duikjes te maken. De tocht naar The Great Blue Hole stond al heel lang op Rob´s verlanglijstje. Toen we enkele jaren geleden in Mexico waren bleek deze droomstek onbereikbaar. Nu zaten we op Ambergris Caye, de ideale uitgangspositie voor een boottocht naar Lighthouse Reef.
En Shark Ray Alley moet je gewoon gezien hebben, ook als snorkelaar. Wie denkt dat verpleegsterhaaien geen indruk kunnen maken heeft het trouwens goed mis! Als zo´n joekel je opzij duwt om bij het lokaas te komen schrik je van de omvang. En ze hebben overigens gewoon tandjes.
Tegenwoordig is het haast onmogelijk om nog eigen duikspullen mee te nemen. De koffers mogen nu eenmaal steeds minder wegen. Wij namen slechts onze maskers en automaten mee en hadden spijt van de vinnen die gehuurd toch niet altijd lekker zitten. Eigenlijk is de kwaliteit van de spullen die wij hebben gezien voldoende reden om alles thuis te laten en te huren.
De onderwaterfoto´s zijn net als altijd gemaakt met onze trouwe Canon Ixus 750. Handig om mee te nemen op reis en licht genoeg om geen stempel op je vlieggewicht te drukken.
Laughing Bird Caye National Park.
Tijdens ons verblijf bij Robert´s Grove in Placencia namen we een dagtrip naar Laughing Bird Caye National Park, ook een top duikstek die op een kleine 20 kilometer uit de kust ligt van het schiereiland Placencia. Het is het meest Zuidelijke eiland van het Belize Barrier Reef. Het eiland dankt zijn naam aan de Laughing Gull, een vogel die hier vroeger huisde maar door het toerisme is verhuisd naar rustigere plaatsen. In tegenstelling tot Lighthouse Reef, waar normaal gesproken wat diepere duiken worden gemaakt, kan rondom dit eiland vanaf elk niveau heerlijk worden gedoken. En het is er prachtig, zo weten we uit ervaring. Er staat nauwelijks stroming en de koralen en sponzen zijn nauwelijks aangetast. Tussen de duiken door maak je een lunchstop op het eiland en geniet je van de palmen en het koraalzand.
The Great Blue Hole.
Verreweg de bekendste attractie is toch wel het wereldberoemde The Great Blue Hole. Behalve de lonkende diepte maken vooral de grote kans op Bullsharks, Tijgerhaaien en Hamerhaaien een duik in het grote blauwe gat tot een spannende belevenis. Op een diepte van ongeveer 40 meter beginnen de stalactieten en stalagmieten, eeuwenoude overblijfselen van wat ooit een grot was. Totdat de zee kwam en het plafond instortte. Het resultaat is een keurig rond gat met een diameter van 300 meter en een diepte van maximaal 125 meter.
Deze duiksite dankt zijn beroemdheid vooral aan het bezoek van niemand minder dan Jacques Cousteau die het tot één van de top 10 duiklokaties ter wereld uitriep. In 1971 bracht hij de Calypso in het gat om zo de diepte in kaart te brengen. The Great Blue Hole maakt deel uit van het Lighthouse Reef dat op zo´n 70 kilometer uit de kust ligt. Vanwege de beschermde status is de visstand en het koraal van een adembenemende schoonheid.
Lees hieronder het verslag van een lange maar vooral indrukwekkende dag op zee.
Hol Chan Marine Park en Shark Ray Alley.
Bij de zuidpunt van Ambergris Caye ligt het oudste Marine Park van Belize, het Hol Chan Marine Reserve. Hol Chan betekent "kleine kanaal" in de Mayataal. Het park richt zich op een trog door het rif van ruim 20 meter breed en 9 meter diep. Het hele park beslaat ongeveer 8 vierkante kilometer.
Shark Ray Alley.
Deze duikstek behoort tot de 7 beste in het Caribisch gebied als het gaat om de aantal en verscheidenheid aan dieren. Vissers merkten een aantal jaren geleden dat verpleegsterhaaien werden aangetrokken door het schoonmaken van de vangst. Toen duikers op onderzoek uitgingen vonden ze een goudmijn aan leven onder water. Shark Ray Alley werd al snel een hele populaire duikplaats. Shark Ray Alley heeft een max. diepte van 30 meter en meestal een uitstekend zicht.
Wij maakte een duik in het kanaal van Hol Chan en snorkelden met de Verpleegsterhaaien en grote roggen. Het mag gezegd worden, heel bijzonder en daarom geen stek om over te slaan. De haaien zijn indrukwekkend en talrijk en de roggen al zeker niet minder indrukwekkend. In het kanaal staat vaak een fikse stroming, zo ook tijdens onze duik. We zagen verder Tarpons, Groene Murenes en heel veel vis.
Mexican Rocks.
Op slechts korte afstand voor de kust van Ambergris Caye ligt een mooie snorkelstek,Mexico Rocks. Je vindt hier een weelderige collectie softcorals, kreeften en vooral veel jonge vis.
Het is er ondiep en beschermd door de barrièrerif is deze site zeer geschikt voor beginnende snorkelaars. Wij zagen er Eaglerays, Sint-jakobsschelpen, Anemonen en roggen.
DIVED AND SURVIVED THE
GREAT BLUE HOLE, BELIZE
Een dagje Lighthouse Reef.
Het gaat vandaag gebeuren! Het blauwe gat! Al om 05:15 staat Rob op de steiger om te worden opgehaald door Aqua Divers voor de lange boottocht naar Lighthouse Reef. Na een klein kwartiertje stoppen we bij een ander resort en er staat een norse Amerikaanse vrouw op de steiger die meteen al begint te schelden dat ze haar spullen moeten inladen in de boot. Ze wordt vergezeld door een iel mannetje die meteen honderduit begint te praten over zijn indrukwekkende duikcarrière. Pfffff, dat wordt wat vandaag. Binnen een minuut weet ik al waar ze vandaag komen, dat hij erg ervaren is en dat ze in Amerika soms maar een meter zicht hebben. Ik ga er maar niet op in en als hij begint over de haaien die hij vandaag wil zien breng test ik hem door te vertellen dat we vandaag vermoedelijk Bullsharks gaan zien en dat het wel eens spannend kan gaan worden. Zijn woordenvloed stokt meteen en hij vraagt hoe gevaarlijk dat dan wel niet is. Na nog een kwartiertje komen we aan bij het duikcentrum van Aqua Diving aan het strand van San Pedro waar koffie, cake en fruit klaarstaat. Er gaan vandaag ongeveer 20 duikers mee en een stuk of 6 snorkelaars.
De eerste indruk van het duikcentrum is goed. Ze vragen voor de verandering eens naar duikpapieren en het te huren vest is van Mares en ziet er haast nieuw uit. Omdat er de laatste dagen veel wind heeft gestaan zal het een wilde rit gaan worden en mogen we van de kapitein alleen maar boven aan dek komen als we binnen het rif varen. Duikgids Ralph en zijn helper stellen zich voor en geeft mij een ok-signaal. Hij is blij met een extra divemaster aan boord zegt hij, daar hoeft ie niet naar om te kijken. De boot is verder gevuld met Amerikanen, een paar Russen, 2 Canadezen en nog 2 Nederlanders. Op de steiger staat een vriendelijk ogende jongen rustig voor zich uit te kijken. Hij stelt zich goedlachs voor als Olivier, een archivaris uit Oostenrijk die als backpacker door Mexico en Cuba aan het trekken is. Hij wilde de Blue Hole niet missen en maakte een uitstapje naar Belize om hier een dagje te komen duiken. Het klikt meteen met Olivier en we spreken af vandaag samen te duiken. Op Caye Caulker worden de laatste duikers opgehaald waaronder 2 Vikingachtige Zweedse backpackers.
De kapitein loodst het 25 meter lange duikschip door de zware branding op het rif waarna we op volle zee op weg gaan naar onze bestemming; Lighthouse Reef, zo'n 3 uur varen uit de kust. De boot heeft er flink de vaart in maar de zee is erg omstuimig waardoor het schip op en neer giert als een bezetene. We kunnen niks anders doen als zitten en wachten. Gelukkig is Rob door alle Rode Zee avonturen heel wat gewend. Hier en daar beginnen er al wat gezichten groen te kleuren.
De Amerikaan gaat ondertussen gewoon door met het ongevraagd uitdelen van zijn geloofsbrieven en Olivier vertelt over zijn nieuwe baan als archivaris in een Oostenrijks stadje. De duikgidsen geven aanwijzingen over wat er vandaag zoal te gebeuren staat.
Na anderhalf uur varen komen we aan in de rustigere wateren van het Turneffe Reef Atol. Dit atol is de grootste van de 3 die voor de kust van Belize liggen (Turneffe Reef, Lighthouse Reef en Glovers Reef) en bestaat behalve uit koraal uit ongeveer 200 eilandjes met daarop mangrovebossen. Volgens sommige bladen is het de beste plek om te duiken in Belize. We varen tussen de mangrovebossen door over het ondiepe rif, dwars door het atol. Het zicht op de zee en het groen is wonderbaarlijk schoon en we mogen binnen het rif heel even naar boven om van het uitzicht te genieten.
Na 25 minuutjes smaragdblauw water wordt de zee weer diepblauw en moeten we naar beneden; de volgende etappe duurt nog anderhalf uur en de zee laat zijn kracht weer zien. Als de zee dan langzaam weer bedaard blijken we zowat al in de Blue Hole te varen. Met een doorsnede van ruim 300 meter is er nauwelijks iets van te zien, laat staan dat je een keurig rond gat ziet.
Veel tijd om te kijken hebben we echter niet want divemaster Ralph begint meteen met een zeer uitvoerige briefing. De duik in het legendarische Blue Hole wordt immers een diepe duik naar 40 meter en hij neemt de zaak heel serieus op. Het duikplan wordt uitgelegd en hij strest iedereen om de aanwijzingen van hem en zijn hulpje exact op te volgen. Het plan is om achter van de boot af te springen, naar een zandplaat te zinken op 20 meter diepte en daar te checken of iedereen OK is. Hierna gaan we door naar ruim 40 meter en we zullen maximaal 2 minuten tussen de stalactieten en stalagmieten doorzwemmen. Hierna stijgen we langzaam terug naar boven en maken een veiligheidsstop op 5 meter van 5 minuten (2 minuten langer dan normaal). Dit doen we omdat er vrij snel na de eerste duik alweer een 2e diepe duik gepland staat naar maximaal 30 meter.
Ralph vertelt ons nog van een extra teken voor onder water, naast de vaste Padi-tekens. Hij maakt een kruis en zegt dat dit het teken is voor grote haaien die zich, als we geluk hebben, waarschijnlijk wel een kijkje komen nemen. De Amerikaan slikt even en sommige duikers beginnen wat onrustig te worden. Ik stel me gerust in de wetenschap dat er ook snorkelaars in het water zullen liggen. Die zijn voor een haai veel interessanter.
Olivier en ik gaan voorop. Olivier vindt iedere uitdaging een belevenis en ik sluit me daarbij in dit geval bij aan. Laat maar komen die haaien! Volgens Olivier zijn Duitsers te serieus, Zwitsers te saai en Oostenrijkers knettergek. We hebben samen veel plezier en besluiten dat het een goed plan is om dicht bij Ralph te blijven om zodoende zo veel mogelijk te zien onder water zonder last van duikers die her en der over ons heenrollen.
We springen van het schip af, zinken meteen naar de zandplaat en beginnen aan ons avontuur als we even later over de afgrond de diepte in zinken. Het wordt aardig donker, ondanks dat het water kraakhelder is. Op 40 meter komen we aan bij de stalactieten en Olivier en ik zakken nog wat door tot 43 meter. Ralph geeft aan dat het voor ons OK is. De rest van de duikers wordt angstvallig nauwlettend in de gaten gehouden. Door de ervaring die we door de jaren hebben opgedaan is dit voor mij een routineduik maar de overige duikers hebben zichtbaar moeite met de psychologische druk van de diepte en de kans op haaien. Ze plakken als haringen in een ton aan elkaar met de ogen ver open gesperd.
In Egypte leer je om bij diepe duiken altijd met 1 oog naar het rif te kijken en met het andere in het blauwe water. Dit blijkt ook hier te werken want op 43 meter komt vanuit het diepe blauw de eerste haai een kijkje nemen. Hij is aanzienlijk groter als een rifhaai en heeft een opvallend donkere rug. Hoera, de eerste Bullshark! Op een meter of 10 naast ons scheert het beest voorbij. Nadat hij de waar heeft gekeurd verdwijnt hij snel weer in het blauw, gevolgd door zijn maatjes. Dit herhaalt zich zo nog een aantal keren. In totaal zien we 3 Bullsharks en een stuk of 6 wat grotere rifhaaien. Helaas is het te donker om ze te fotograferen maar een filmpje maken lukt gelukkig wel.
Het zwemmen tussen de pilaren door stelt eigenlijk niet zo heel veel voor. Ralph wil geen grotten ingaan, daarvoor is het risico op die diepte te groot. Enkele minuten later zijn we alweer aan het opstijgen en komen we aan op 5 meter diepte. Ralph raakt zichtbaar opgewonden als een 6-tal duikers doorschiet naar de oppervlakte. Zijn maat haalt ze meteen terug naar beneden. We wachten onze tijd uit maar zien helaas geen haaien meer. 25 minuten na aanvang van de duik staan we weer op het achterdek en varen we The Blue Hole alweer uit. Vanaf het dek kunnen we maar net zien dat het echt een precies rond gat is maar het oh-gevoel blijft uit. Hiervoor moet je toch echt een vliegtuig of helikopter in. Maar, "Dived and Survived The Blue Hole"! Eindelijk na al die jaren. Het is één van de meest beroemdste duikstekken ter wereld waar Jaques Cousteau in de 70-er jaren een doorgang forceerde door het rif heen. Voor de ervaren duiker is het een kick vanwege de lokatie maar voor de doorsnee duiker is het eigenlijk maar een kaal gat.
Ralph wijst er nog maar eens op dat het gevaarlijk is om naar de oppervlakte te gaan na zo'n diepe duik. Er zijn plannen om op Turneffe Caye een decotank te gaan bouwen, nu moet je daarvoor nog naar San Pedro.
We komen aan bij Half Moon Caye National Monument, een prachtig bounty-eiland met palmbomen aan de Zuidoost zijde van Lighthouse Reef. We varen naar de zuidkant van het eiland om bij Half Moon Caye Wall op een muur te duiken. Er schijnen drop-offs te zijn die wel tot 2000 meter diep gaan! Eénmaal onder water blijkt het een paradijselijke mooie stek. Heel ongerept met prachtige doorgangen, massa's koralen en veel vis. Olivier wijst mij op een schildpad die juist vanaf de oppervlakte naar beneden komt gedobberd. We zwemmen een poosje met hem of haar op, het blijft iets bijzonders. Door grotjes en doorgangen tussen het rif komen we aan op een ondiepere plek. Roggen en Eaglerays zwemmen aan ons voorbij. Mijn oog valt op een veldje buisalen die kennelijk niet ze schrikachtig zijn als in Egypte. Ik kan ze redelijk dicht naderen en zelfs fotograferen. Wow. Na 45 minuten komt er een einde aan deze topduik. Mooier kan het eigenlijk nooit meer worden. Lighthouse Reef laat op dat vlak zelfs de Malediven en Egypte ver achter zich!
We varen door ondiep water naar het eilandje voor de lunch. De kapitein wijst op een donkere vlek die ons passeert in ondiep water. Bullshark! Aan land genieten we van het uitzicht, een lekker lunch van rijst met bonen, salade, kip en koude drankjes en het waanzinnige uitzicht over de felblauwe zee. Het doet gewoon zeer aan je ogen. Op het eilandje is een broedkolonie van vogels (Red Footed White Faced Boobie Bird) die alleen hier schijnen voor te komen maar Olivier en ik hebben genoeg aan het uitzicht vanaf het strand.
Stipt na een half uur pauze moeten we alweer aan boord voor de 3e en laatste duik op een plek die "The Aquarium" wordt genoemd, voor Long Caye. Hier wemelt het letterlijk van de vis. Een plastic fles wordt gevuld met de overgebleven rijst om straks de vissen mee te voeren.
Na een kleine 20 minuutjes varen komen we aan bij Long Caye. In de verte ligt een Live-aboard verankerd. We maken ons klaar voor de 3e duik en springen achter van de boot af, het lekkere warme water in van 29 graden.
Onder water is het donker en Olivier en ik kijken verbaasd om ons heen. Het ziet er letterlijk donker van de vis die zich om ons heen pakt. We zwemmen langs een wand en houden 15 meter diepte aan, nog steeds met 1 oog in het blauw voor de haaien. Met een beetje geluk krijgen we nog visite van wat Bullsharks die afkomen op het gespetter van de vissen als ze door Ralph worden gevoerd. Haaien zien we jammer genoeg niet meer maar wel duizenden grote vissen die heel de duik met ons meezwemmen, honderden geel gestreepte Sergeant-majoor visjes en een kleinere soort Triggervissen die wel van fluweel lijken te zijn. Kortom, een onvergetelijke ondiepe duik als afsluiting van een geweldige duikdag. We duiken maar 35 minuten op deze stek maar dat komt omdat we heel het eind nog terug moeten varen.
Het is dan al 15:00 uur als de boot begint te varen en omdat de zee wat tot rust is gekomen mogen we nu wel op het bovendek vertoeven. Na anderhalf uur varen we weer met een slakkengangetje door het Turneffe Atoll waarna weer volgas gegeven kan worden richting Caye Caulker en San Pedro. De grote container met fruitpunch is ondertussen opgetopt met een fles rum en we vermaken ons dan ook prima aan dek. Plotseling begint de kapitein rondjes te varen. Hij heeft Spinner Dolphins gezien en die willen nogal eens spelen met het schroefwater van de boot. En inderdaad, een kleine troep dolfijnen met kleintjes springt er vrolijk op los. Na een kwartiertje varen we weer verder op "huis" aan. Als we rond 17:30 eindelijk Caye Caulker bereiken begint de zon juist onder te gaan en zetten we de eerste gasten af. Op weg naar San Pedro zien we een zonsondergang uit het boekje; een grote zon die aan de horizon wegzakt in de zee en alles een dieprode kleur geeft.
Terug bij het duikcentrum neem ik afscheid van Olivier die zijn reis morgen voorzet naar Tulum in Mexico. We spreken af contact te houden. Nu moeten alle gasten nog met een bootje worden teruggebracht naar de resorts.
Het is bijna 19:00 uur als ik dan toch eindelijk voet aan wal op de pier van ons eigen resort. Anita komt me al tegemoet, ze was ongerust geworden omdat ik zo lang wegbleef, ondanks de verzekering van de receptie dat het normaal was. Vandaag was zo zonder insectenspray de lagune achter het resort ingelopen zodat ze hier een daar een bultje extra heeft opgelopen en nu te kampen heeft met jeuk. Verder heeft ze zich wel vermaakt op het resort. Toch is het jammer dat ze niet is meegegaan want het was een dag om nooit te vergeten.
Het duiken in The Blue Hole is spectaculair maar de kroon op de dag zijn toch wel de andere 2 duiken, de uitstekende begeleiding van de duikgids (nooit eerder zag ik zo'n professionaliteit) en de adembenemende omgeving waarin de dag verliep. Terug op de kamer vallen we allebei als een blok in slaap. Het was een lange, vermoeide dag.
Diving Belize 2012
Photograph Copyright DemianSolano.com
Meer zien over onze reis naar Belize? Lees hier het volledige reisverslag.
