Egypte 2012 - Noordcruise van 19 t/m 16 april 2012.
Na een jaartje afwezigheid trekt een deel van de vaste vriendenclub dit voorjaar geheel volgens traditie naar de Rode Zee om een weekje te vertoeven op een live-aboard duiksafari. Met de M/Y Sea Serpent maken we duiken bij de highlights in het Noorden, het duikgebied dat grofweg ligt tussen Hurghada en Sharm el Sheik en wereldberoemde duikstekken kent als Abu Ramada, Ras Mohammed, de wrakken van Abu Nuhas en natuurlijk de legendarische wrakken van de Thistlegorm en Rosalie Moller.
Donderdag 19 april.
Vroeg in de ochtend van de 19e april pikt een taxibusje ons (Martijn, Brenda, Anita en Rob) op voor de rit naar Schiphol. Ferry en Leonieke komen met eigen vervoer en we treffen elkaar in de vertrekhal. De laatste jaren wordt het duikers steeds moeilijker gemaakt om hun bagage mee te nemen door limieten te stellen aan het aantal kilo's. Transavia loopt hierin voorop en dat blijkt meteen als we naar de incheckbalie lopen; het aantal stuks bagage wordt gecontroleerd en de handbagage gemeten en gewogen. Met wat passen en meten (de koffers wegen gelukkig allemaal rond de 20 kg) krijgen we het wonder boven wonder voor elkaar om alles in te klaren zonder extra te hoeven betalen.
Een deel van de vaste ploeg is door omstandigheden al een week eerder vertrokken en hebben nagenoeg dezelfde tocht gemaakt op de M/Y Excellence, het zusterschip van de Sea Serpent waar we al 2x eerder te gast op waren. Conrad meldt via de SMS dat het fris is in Egypte met veel wind en dat er zojuist een zandstorm heeft gewoed. Het toeval wil dat Ahmed Fouad, één van de vaste duikgidsen van de Sea Serpent Fleet, hen de afgelopen week heeft begeleid. Ahmed is al jarenlang een goede vriend en zal ook op onze tocht het gidsen voor zijn rekening nemen. We kijken allemaal uit naar de hereniging met Ahmed die ondertussen de telefoon ook weer gevonden lijkt te hebben en meldt dat hij ons afhaalt op het vliegveld.
Door een straffe tailwind zal de vlucht dit keer maar 4 ½ uur duren, een welkom meevallertje. Boven Griekenland verdwijnt de horizon door het woestijnzand dat kennelijk hoog in de atmosfeer terecht is gekomen. Eénmaal boven Egypte begint het te schemeren en samen met het zand zorgt dit voor een mysterieuze, haast sprookjesachtige sfeer die ons telkens weer verwelkomt als we aankomen in ons 2e vaderland.
Als je Egypte binnenkomt dan ben je verplicht om een visum te kopen. Dit stickertje voor in het paspoort kost $15 maar wordt door stromannen verkocht voor 15 euro of soms zelfs meer. Eigenlijk word je een beetje gefopt en Anita snapt dan ook niet dat we ons weer laten verleiden tot het betalen in euro's. We hebben geen zin in gezeur en later blijken we voordeel te hebben van deze zet als Ferry een koffer kwijt is. De man van de visa is erg behulpzaam bij het zoeken naar de koffer maar laat een andere passagier die niet bij hem had gekocht aan zijn lot over. En dan kan Egypte dus erg onvergeeflijk zijn, zeker als niemand je kan vertellen waar je koffer is gebleven.
In de aankomsthal is het een stuk rustiger als normaal. Kennelijk is het land nog niet helemaal hersteld van de Egyptische lente. Nadat de koffers van de band zijn gehaald wachten we buiten op ons vervoer naar de boot. Plotseling wordt Rob hardhandig vastgepakt door Ahmed die met zijn "fancy car" naar het vliegveld is gekomen om ons te begroeten. Het welkom is hartig en Rob tuft met gemengde gevoelens in de Hyundai mee richting de New Marina van Hurghada waar de boot ligt te wachten. Sinds Ahmed vader is geworden is zijn rijstijl gelukkig aanzienlijk verbeterd.Het voelt goed om terug te zijn op Egyptische bodem (of zijn het golven). Het is inderdaad wel fris voor de tijd van het jaar en de wind is straf maar dat laatste zijn we ondertussen wel gewend.
Aan boord volgt een weerzien met oude vrienden uit de tijd dat Rob op de boot werkte. Ibrahim, de machinist van de Sea Serpent, groet zichtbaar aangedaan en Alleh, de hulp in de kombuis, is inmiddels bevorderd tot chef kok. Alleh is elk moment van de dag in voor een geintje en het belangrijkste bemanningslid om vriendjes mee te worden. Kapitein Mustafa is ondertussen afgelost door zijn jongere broer Mubarak. De Sea Serpent verkeert in goede staat. De boot is schoon, staat goed in de verf en is 2 jaar geleden grondig verbouwd.
Vrijdag 20 april.
Duikstekken:
- Shaab El Erg, Poseidon Reef
- Shaab Abu Nuhas, wrak Chrisoula K.
Op vrijdagochtend worden de trossen losgegooid en begint de reis naar volle zee. Ondertussen heeft Chrissie zich bij Ahmed gevoegd als 2e gids. Chrissie is een jongedame van Engelse komaf die erg goed kan briefen maar tussendoor wat meer afstand houdt van de gasten. Waarom weten we ook nu nog steeds niet. Och, ze is wel OK. Ahmed is ondertussen zowat familie en houdt zich het grootste gedeelte van de dag bezig met "teasen" van zijn Nederlandse vrienden. Het gaat hem duidelijk voor de wind want zijn onderwatercamera is inmiddels uitgegroeid tot het formaat "Geert". Ahmed wil zich meer gaan toeleggen op het professioneel fotograferen en filmen onder water. Met deze hightech camera maakt hij een stap in de goede richting.
Ahmed roept op te stemmen over de route die we zullen gaan volgen. Zowel de Belgen als de Duitsers willen zoveel mogelijk wrakken zien. Dat wordt dus het zware pakket van Abu Nuhas, Thistlegorm, Dunraven en Rosalie Moller. De dames, met uitzondering van Leonieke, huiveren al bij het idee en stellen dat ze waarschijnlijk erg bruin zullen worden deze reis. Ferry, Martijn en Rob zijn zichtbaar in hun nopjes. Immers, legendarische namen als Thistlegorm en Rosalie Moller doen menig duikhart sneller kloppen. Door een conflict met het Egyptische leger op Gubal Island mag er niet meer gedoken worden op de Rosalie Moller. Gelukkig heeft de Seaserpentfleet het voor elkaar gekregen een ontheffing los te peuteren bij de autoriteiten. Ahmed is hierdoor zichtbaar enthousiast omdat hij verwacht dat na lange afwezigheid van duikers het leven op het wrak in al zijn glorie zal zijn teruggekeerd.
Onze eerste stop is bij het Poseidon Reef (Sha'ab el Erg) voor een checkduik en om de uitrusting te controleren. Dit hoefijzervormige rif ligt met de kom aan de zuidkant in de luwte en is daarom uitermate geschikt voor een ondiep duikje. Alles verloopt prima en we zijn blij om weer terug te zijn tussen de prachtige koraaltuinen van de Rode Zee.
Na de lunch varen we meteen door naar Abu Nuhas waar een keur aan beroemde wrakken al jarenlang duizenden duikers aantrekken. Sha'ab Abu Nuhas is een groot driehoekig rif midden in de drukke vaarroute. De naam is een vertaling van "vader van brons" en duidt op het brons wat door eerdere aanvaringen met het rif rijkelijk te vinden was tussen de wrakken. Lokale duikers haalden het brons van de zeebodem en verdienden er een klein fortuin mee. Aan de Noordzijde beuken de golven op het rif en daar zijn dan ook de wrakken te vinden. De Giannis D., Carnatic, Chrisoula K. en Kimon M. liggen keurig naast elkaar tegen het rif aan, de ene iets dieper als de ander.
Op het bovendek maken we kennis met een groepje Belgen in stoere vesten met daarop duikteksten en reclamelogo's. Het is een groepje technische duikers uit Mol, nog niet eens zo ver bij ons vandaan. Ze hebben dubbelsets bij, stages en hebben helium besteld. We vragen ons af of dat wel goed zal gaan samen. De overige passagiers zijn Duitsers en Zwitsers die samen een hechte club vormen en zichzelf nogal gereserveerd opstellen. Stug, stugger, stugst is wat ze uitstralen en de rest van de week zal blijken dat het niet de leukste groep is om mee op vakantie te gaan. In totaal zijn er 21 gasten aan boord, 2 duikgidsen (Ahmed en Chrissie) en een bemanning die bestaat uit een kapitein, machinist, 4 jongens voor de ribs, 2 mannen in de keuken en 2 mannen voor de bediening en het schoonmaken van de hutten.
Nadat de duikspullen zijn uitgepakt en het diner achter de kiezen is verdwenen gaat de groep slapen om morgenvroeg fris de zee te kunnen trotseren.
Onze eerste wrakduik is op de Chrisoula K. Deze vrachtvaarder onder Griekse vlag zonk op 31 augustus 1981 en was geladen met Italiaanse vloertegels voor Jeddah. Met de Zodiac gaan Ahmed, Ferry, Leonieke, Martijn en Rob op pad voor een duik rond - en in het wrak. Ahmed loodst ons naar de werkplaats waar een kolomboormachine en een draaibank nog net zo staan als 30 jaar geleden. Ahmed en Martijn gaan de donkere machinekamer in die groot is en een grote dieselmotor herbergt. Rob verkent ondertussen de overblijfselen van de brug en de boeg van het schip. De wind zorgt voor een flinke deining die in - en rond het wrak goed voelbaar is.
Na de duik begint de dag al op zijn eindje te lopen. Sommige helden maken nog een nachtduik maar de meeste van ons vinden het toch een beetje te koud en smeren de monden met koffie en bier.
Zaterdag 21 april.
Duikstekken:
- Shaab El Erg, wrak Carnatic
- Shaab Abu Nuhas, wrak Giannis D.
- Ras Mohammed, The Alternatives
De volgende ochtend gaat een ploeg naar het wrak van de Carnatic, de rest maakt een duik op de westkant van het rif. Het feestje Abu Nuhas wordt afgesloten door een duik op de Giannis D. Ook hier penetreren sommige helden de machinekamer. Rob heeft al jaren een afkeer van de binnenkant van dit wrak omdat het schuin tegen het rif aan ligt zodat hij telkens gedesoriënteerd raakt in het wrak. Aan boord vermaken de dames zich ondertussen prima in de zon. Uit de wind is het heerlijk toeven. De Duitsers worden ondertussen met het uur onaardiger en onbeleefder maar de Belgen blijken toffe gasten te zijn die altijd in zijn voor een praatje en een grapje. Van hun technisch duikavontuur hebben we weinig last. Sterker nog, soms zijn onze duiken zelfs dieper. Ooit waren we jaloers op al die liters lucht...
Zondag 22 april.
Duikstekken:
- Ras Mohammed, Anemone City, Shark Reef, Yolanda Reef
- Lighthouse Reef, wrak Dunraven
- Shaab Ali, wrak Thistlegorm
Op de Noordcruise mag een duikje bij Ras Mohammed nooit ontbreken. Ras Mohammed is een beschermd onderwaterpark waar de stromingen uit de Straat van Tiran en de Straat van Gabul elkaar treffen en zorgen voor groot wild zoals haaien, dolfijnen en soms zelfs Manta's. Chrissie doet de ochtendbriefing en Rob vraagt of het mogelijk is om de duikstekken Anemone City, Shark Reef en Yolanda Reef in één enkele duik te doen. Ze vindt het een prima idee en even later dobberen we in de stroming langs de mooi begroeide wand van Ras Mohammed. De anemonen zijn inderdaad groot en vele clownsvisjes houden er de wacht. Op het einde van de duik bollen we uit bij de bekende WC-potten waarna we met de rib snel terug naar de boot varen. Het is immers tijd voor het ontbijt en de pannenkoeken en gebakken eitjes liggen al te wachten.
Na een korte pauze arriveren we bij het Lighthouse Reef waar we aanmeren pal boven het wrak van de Dunraven (gezonken op 25 april 1876). De meesten brengen een bezoek aan het wrak maar een klein clubje blijft lekker ondiep op het rif. Er zit heel veel vis en de koralen hebben alle kleuren van de regenboog. Een goeie keuze.
Na de lunch beginnen de meest duikers aan boord (met uitzondering van de dames) al zenuwachtig te worden. Hoe dat komt mag duidelijk zijn; we zijn op weg naar de beroemde Thistlegorm oftewel "de oude dame" zoals Martijn het wrak altijd noemt. De exacte positie van het wrak is dit keer gemakkelijk te vinden want er liggen al meer dan 5 schepen vastgebonden aan het wrak. Nauwkeurig manoeuvreert kapitein Mubarak de Sea Serpent op een strategische plek naast de boeg (aan bakboordzijde). Rob had aan Ahmed gevraagd of hij, net als 2 jaar geleden, het touw mee op het wrak mocht leggen maar Ahmed kwam met een veel beter idee. Hij stelt de Nederlanders voor om, zodra hij beneden is, snel om te kleden en meteen met hem mee terug te gaan naar het wrak zodra hij terug aan boord is. Even later kleden we in stilte om maar worden meteen opgemerkt door de altijd scherpe Duitsers die direct hun beklag doen over de stand van zaken. Ahmed blijkt een ware diplomaat als hij het voorval afdoet met het argument dat we in groepen moeten afdalen naar het wrak.
De zaterdag vliegt voorbij en aan het einde van de middag beginnen we aan de oversteek over de straat van Gabul, een drukke vaarroute van- en naar het Suezkanaal. De golfslag is best maar de Sea Serpent is een stabiel en snel schip dat zich weinig aantrekt van het weer. Tijdens de oversteek kruisen we immense containerschepen die in file onderweg varen naar het Suezkanaal. We voelen ons nietig bij het zien van deze zeereuzen. Onze Belgische goden trotseren voor op de boeg de waterspray die soms ook achter op het schip voor een letterlijke koude douche zorgt.
Die avond leggen we aan bij een plek die bekend staat als "The Alternatives", een duikstek in de buurt van Ras Mohammed. Sommigen maken hier nog een nachtduik. Martijn en Rob wekken een schildpad die ligt te slapen en zien verder een fraaie koffervis die fel blauw gekleurd is en een zeldzame Leopardsnail. Ferry en Leonieke stralen na elke duik. Yep, de Rode Zee is de hemel op aarde!
27 48.800 N / 33 55.250 E
Anita en Brenda hebben minder goede ervaringen met de Thistlegorm en bekijken het spektakel goedlachs vanaf het zonnedek. Ferry, Leonieke, Martijn en Rob duiken achter Ahmed aan de diepte in voor een tocht rond het wrak. Onderweg langs het touw rolt de lijn van Rob's decoboei af en verliest hij ook nog een vin. Dat kost veel lucht en wat hulp van Ferry om alles weer terug in het gareel te krijgen. Vanaf de boeg zakken we af naar de locomotief aan bakboord, we bekijken de munitie op- en rond de plek waar de bommen insloegen op het wrak en zwemmen door naar het achterschip. Ahmed wil nog wat leuke shotjes filmen bij de schroef en we hangen nog wat bij het kanon rond. Ondertussen is de stroming toegenomen en peddelen Martijn en Rob terug naar de boeg. Onderweg komt Rob er echter achter dat het wel heel had gaat met de luchtvoorraad en hij besluit een touw naar boven te gebruiken voor de tocht terug naar de oppervlakte. Dan maar een afgang maar veiligheid gaat voor alles.
De nachtduik is geweldig. Ergens onder een platgedrukt tussendek vinden we een grote schildpad die ligt te slapen. De boeg staat nu in volle bloei en is fraai gekleurd. Ook deze nachtduik is weer een toppertje, net als altijd op dit wrak.
Maandag 23 april.
Duikstekken:
- Shaab Ali, wrak Thistlegorm
- Thistlegorm
- Shaab Ali, wrak Kingston
Het is nog vroeg als de eerste duikers van de andere schepen alweer in het water liggen. De ochtenduiken zijn vaak de mooiste, vooral op de Thistlegorm. Martijn blijft onder de wol en Rob duikt met Ahmed door de ruimen, onder de brug door. Hierna zakken ze aan stuurboord af langs de wand om de 2e locomotief te gaan exploren. Rob had die nog nooit gezien, het blijkt meer dan de moeite waard te zijn. Een as met wielen ligt naast de overblijfselen van de stoomloc en een meter of 10 verderop ligt een aandrijfstang van de wielen. De duiktijd wordt door de diepte op de zeebodem wel aanzienlijk bekort maar terug aan boord is ook de 2e locomotief nu geen geheim meer.
De lunch zorgt ervoor dat iedereen weer tot rust komt en ondertussen vaart de Sea Serpent weg van de Thistlegorm, richting een rustige duikplaats bij het wrak van de Kingston. Rob, Martijn en de dames maken liever nog een funduikje op het rif maar Ferry en Leonieke bezoeken het rijk begroeide wrak van de Kingston en laten zich met de stroming mee terug driften naar de boot. Een mooie dag eindigt met een prachtige zonsondergang, vlak in de buurt van Gubal Island. Hier ligt de volgende uitdaging, het wrak van de Rosalie Moller. Normaal gesproken leggen we daarvoor aan bij Bluff Point maar door het conflict met het leger moet de boot nu verderop gaan liggen. Morgen staan er 2 duiken op de Rosalie Moller op het programma en het beloven spannende duiken te worden gezien de deining van de golven, de aantrekkende wind en het feit dat we niet over dubbele tanks kunnen beschikken.
Na het ontbijt besluit Martijn om de volgende duik toch weer actief te worden. Dit lijkt een duik te worden met een emotioneel afscheid want wanneer zullen ze weer de kans krijgen terug te keren naar onze favoriete plekje in de Rode Zee? Voor de duik denken ze hier maar even niet aan. Het 4-tal duikt wederom via de voorste ruimen onder de brug door en verkent het kolenruim en de donkere ruimtes onder de brug. Ze vinden de enige 2 vrachtwagens die nog een stuur hebben en zien voor in ruim 1 een prachtige grote naaktslak met felle blauwe en gele kleuren. Later blijkt dat Conrad op exact dezelfde plek een soortgelijke slak zag, precies een week eerder. Het is ondertussen de hoogste tijd voor het afscheid.
Martijn en Rob nemen plaats op het grote anker dat aan bakboordzijde nog aan de boeg hangt en wensen ooit nog eens terug te komen. Kan het wrak de druk van al die duikers nog wel zolang aan en trekken de touwen van al die boten onze dame al niet veel eerder in stukken, vragen we ons af? Juist als we langs het touw naar boven willen horen we een luide knal. Het is de kracht waarmee het touw van de Sea Serpent aan de ankerketting trekt. Op 5 meter diepte kijken de mannen nog één keer naar beneden naar de donkere schim die zichtbaar lijdt aan metaalmoeiheid.
Dinsdag 24 april.
Duikstekken:
- Gubal Island, wrak Rosalie Moller
- Umm Gamar
Vroeg in de ochtend is de spanning weer helemaal terug op de boot. Kapitein Mubarak vaart de Sea Serpent naar de plek waar de Rosalie Moller meer dan 70 jaren geleden te onder ging. Gelukkig voor Ahmed ligt er een touw op het wrak en kan de achtersteven eenvoudig aan dit touw worden vastgemaakt. De Rosalie Moller is een wrak dat respect afdwingt. Het zicht is er vaak slecht en het wrak ligt diep, heel diep (tussen 30 en 50 meter). Eigenlijk is dit een duik voor een dubbelset en dus komt Martijn met het voorstel om de eerste duik van de dag rustig te beginnen en te proberen om de bovenkant van het wrak van achter naar voren en terug te onderzoeken. Dit blijkt een goed idee want we komen met ruim voldoende lucht aan op 5 meter onder het wateroppervlak. We hebben geen extra decotijd op de klok en komen voldaan en gemakkelijk terug op het achterdek van de Sea Serpent. De golfslag is ondertussen wel flink toegenomen en het wordt moeilijker om via de trappen terug aan boord te komen. De Belgen krijgen nog een toefje slagroom op hun taart want juist als ze aan de lijn hangen komt er een troep grote Dolfijnen langs gezwommen die nieuwsgierig checken wat er te zien is bij het touw.
De 2e duik op de Rosalie Moller volgt wat meer chaotischer omdat de kapitein het schip heeft moeten verleggen door de hoge golfslag. Nu hangt het touw aan het voorschip en moeten we met de rib naar het touw. Het instappen in de zodiac is al een avontuur op zich en éénmaal boven het touw moeten we nog een stuk tegen de stroming in om beneden te komen. Dit maakt het begin van de duik rommelig maar even later volgen we Ahmed het ruim in, op weg naar de machinekamer. We zien de stoommachine en maken ons bedaard uit de voeten, terug naar ondiepere wateren. Het touw terug naar boven schuurt langs door voorste mast en bij het altijd nog intacte kraaiennest bewonderen we de koralen die ongekend mooi zijn. Boven aangekomen hebben we maar een paar minuten extra decotijd te pakken. Ferry en Leonieke hebben maar liefs 18 minuten te pakken. Deze keer ben ik het eens met Ferry dat we nu voordeel hebben van het duiken met Nitrox. Anders hadden we immers veel meer straftijd op onze duikcomputers gekregen (de duiken op de Rosalie Moller doken we overigens met percentages van 21% en 25% zuurstof).
Net als we terug aan boord zijn breekt het touw en ontstaat er chaos met startende motoren en duikers her en der in het water. Het lijkt allemaal erger dan het in werkelijkheid is en wat later is iedereen gezond en wel aan boord en varen we terug richting Hurghada. Die middag maken we nog een hele leuke duik bij Umm Gamar, een fraaie duikstek voor de kust van Hurghada. Aan boord is iedereen voldaan na een leuke dag duiken maar de Duitsers geven Ahmed nog steeds kopzorgen. Onze groep en de Belgen snappen er geen hout van. Alles aan boord is tot in de puntjes geregeld. De gidsen doen het geweldig en de bemanning staat letterlijk iedere seconde klaar om te helpen. Dat blijkt maar weer eens bij het diner als er kalkoen en taart is ter ere van de laatste avond aan boord en een Belgische jarige job.
COPYRIGHT DUSTYTOURS 2012.
Woensdag 25 april.
Duikstekken:
- Small Giftun, Police Station
- Gota Abu Ramada, The Aquarium
Iedereen is het er over eens; de week is veel te snel voorbij gegaan want vandaag is alweer de laatste dag van onze duikreis. Maar niet voordat er nog 2 leuke plekken worden bezocht. Vroeg in de ochtend laten we ons uit de rib vallen bij het Police Station van Giftun Island. De riffen rondom Small Giftun en Big Giftun zijn sinds 1986 uitgeroepen tot beschermd duikgebied en behoren tot de mooiste in de buurt van Hurghada. De diepte lonkt altijd even op deze plek maar we gaan al vrij snel weer naar ondiep water om visjes te kijken en te genieten van het zonnetje dat de kleuren van het koraal doet oplichten. Och, we worden ook een dagje ouder en hoeven niet iedere duik meer te bikkelen.
Rond het middaguur komen we aan bij Abu Ramada, een favoriete plek door de soms grote scholen Goatfish en mooie koraaltuinen. Het is er wat minder druk met dagboten als andere jaren maar ze zijn er weer wel, die fel gekleurde boten met dagduikers en snorkelaars. De grote scholen vis blijven uit maar er voltrekt zich wel een ander bijzonder spektakel. Brenda heeft deze rit nog geen grote Napoleonvis gezien en wordt nu op deze laatste duikstek van de vakantie op haar wenken bediend. Een puberkerel die net een bult begint te krijgen zwemt tussen haar benen door en lijkt het naar zijn zin te hebben bij de groep. Nog opmerkelijker is het gezelschap waarin hij vertoeft want een dikke Murene zwemt gemoedelijk met hem op. Ze schuren tegen elkaar aan, kijken samen in gaten en spleten en lijken zowaar een team te vormen. We kijken onze ogen uit en snappen er helemaal niks van. Ahmed vertelt dat het een zeldzaam fenomeen is maar dat de Napoleon en de Murene soms samenwerken om te jagen.
Een duik op de El Mina zit er deze keer niet meer in. Ahmed is al weken op zee en wil graag naar zijn gezin. Geef hem eens ongelijk. De rest van de middag genieten we daarom wat van de zon en een kalm briesje dat door de haven waait. Er is helemaal niks mis mee om vanaf de boot onder het genot van een hapje en een drankje de haven in te turen. Ondertussen gaan Ferry en Leonieke driftig op zoek naar de winkelstraat en tonen ons later de duikboeken die ze gekocht hebben over de Thistlegorm en Rosalie Moller. Deze beroemde wrakken hebben er weer 2 verslaafden bij!
Na het diner slenteren we gezamelijk een beetje over de boulevard van de New Marina, drinken een pilsje en roken een Sisja. Altijd leuk voor de fotokus zegt Brenda. Een klein deel van onze inmiddels geliefde Zuiderburen vinden we de volgende ochtend op verklaarbare wijze terug op het voordek, snurkend en al. Tja mannen, da waren sterke pilskes eej zunne.
Donderdag 26 april.
Omdat we pas om 8 uur vanavond vliegen kunnen we nog een volle dag genieten van de faciliteiten aan boord van de Sea Serpent en van het uitzicht op de haven. Ferry en Leonieke zijn al weer vroeg op souvenirjacht en de overgebleven troepen lonken naar een nadere blik op de nieuwe Aldahaar Moskee die duidelijk afsteekt tegen de felblauwe lucht boven de haven. 2 jaar geleden was deze moskee in aanbouw nog vies betongrijs gekleurd maar nu is hij prachtig wit geschilderd. Aangekomen bij de ingang worden we aangesproken door een man van de moskee die ons uitnodigt om binnen een kijkje te nemen. Voorwaarde is wel dat de dames zich bedekken en een sluier omdoen, dat wel natuurlijk! De moskee is de 3e grootste van Egypte en er wordt nog steeds hard gewerkt om alles af te krijgen. We krijgen een rondleiding en mogen zelfs het dak op om wat plaatjes te schieten. Het uitzicht over de haven is werelds.
Ahmed zou die middag nog mee de stad ingaan voor een traditioneel bakje Costa Koffie maar door verplichtingen met de nieuwe ploeg gasten aan boord van de Excellence heeft hij het druk druk druk. En zo belanden we bij een pizzeria waar we ons tegoed doen aan hamburgers en pizza's. Het is een mooie afsluiting van een weekje Egypte. Willem, een Nederlandse duikgids en collega van Ahmed blijft de rest van de middag buurten aan boord van de Sea Serpent en het is al 5 uur geweest als het busje voor komt rijden om ons naar het vliegveld te brengen. We nemen afscheid van de bemanning, van Ahmed en Willem en zien menig traantje vloeien bij kokkie Alleh en obertje Eddy als we de haven uitrijden.
Hurghada Airport is ondertussen flink gegroeid en we vermaken ons wel tijdens de 2 uurtjes wachten. Heel even proberen ze ons te laten bijbetalen voor de duikbagage. Vrij snel na het afgeven van de koffers kunnen we gelukkig (voor sommigen) naar de Burger King voor de broodnodige vette hap en cola. Mooi op tijd stappen we om 20:00 uur de B-737-800 van Transavia in en na wat geknikkerbol zo links en rechts (die slaappilletjes helpen goed eej Martijn!) landen we omstreeks half 2 s'nachts op Schiphol. 2 uurtjes later rijden we met het taxibusje in de regen onze straat weer in en zijn we weer terug in het koude West-Brabant. Shukran Egypte!
De keuze voor de Sea Serpent heeft ons nog nooit teleurgesteld, zo ook deze keer niet. Het was een weekje genieten in de zeelucht met professionele gidsen (alhoewel, Ahmed is meer familie als gids), een vriendelijke bemanning en verder alle geneugten van het schip. Voor Rob was het erg leuk om wat oude bekenden terug te zien. Het viel daarbij wel op dat hij en Martijn nogal eens kwijt waren. De inmiddels ervaren zeebonken werden telkens teruggevonden in de kombuis....
Ahmed maakte van het duikfeestje een prachtige videofilm om te bewaren als herinnering aan de tocht. Onze Duitse "vrienden" zijn ondertussen wel uit ons geheugen gewist. Jammer dat onze Berlijnse vriend Marcus er niet bij was dit keer. Die had ze wel eens effe weggefloten…..
Samen hebben we weer hele mooie duiken gelogd in het mooiste aquarium ter wereld. We waren dit keer maar met een klein clubje maar het was gezellig en we hebben weer veel gelachen. Op naar 2013 dan maar weer. Volgend jaar komt de voltallige ploeg weer samen. De bestemming is nog niet bekend maar het zou best wel eens wat verder weg kunnen zijn.
Voor Rob en Martijn schijnt de Thistle-zon wellicht toch nog ergens achter de wolken. Heel, heel misschien volgt er dit jaar nog een weerzien met de oude dame. Hoe en waarom dat blijft nog even een verrassing.
SS THISTLEGORM
Dustytours vakantieduiken
Als de kapitein de neus van de boot richting Hurghada stuurt komt er abrupt een eind aan ons duikavontuur. Het is nog vroeg in de middag als we de haven binnenvaren, hoogste tijd om de spullen te spoelen.