EGYPTE APRIL 2013 - DE NOORDCRUISE
Live-aboard Rode Zee/Egypte van 18 t/m 25 april 2013.
De Rode Zee staat bekend als het Walhalla voor duikers! Dat moet haast wel als ik lees dat we alweer voor de 14e keer in het vliegtuig stappen voor een weekje Egyptische duikvrijheid. Voor de 8e keer gaan we de Noordcruise doen met de bekende wrakken met vertrouwde namen als Thistlegorm, Rosalie Moller, Carnatic, Dunraven en Ghannis D. Raken we daar dan nooit op uitgekeken? Het antwoord is ja en nee; Anita heeft het ondertussen wel gezien, is niet zo'n wrakkenmens en houdt meer van zonnige duikstekjes met veel vis. De rest van de groep lijkt nog steeds helemaal verknocht aan de Thistlegorm en zal geen kans voorbij laten gaan om erop te duiken. We gaan deze keer zonder Anita op pad maar wel met de vaste kern duikvrienden die al jaren steevast een duiktripje boekt in het voorjaar. Brenda moet als enige vrouw de gelederen in toom houden dit jaar.
Nieuw dit jaar zijn Paul en Raymond. Paul (Polleke voor insiders) is de schade aan het inhalen door iedere duikcursus te volgen die er te vinden is en iedere gelegenheid aangrijpt om de onderwaterwereld te verkennen. Raymond werkt bij een bekende leverancier van onderwatercamera's en voegt zich dit jaar ook voor het eerst bij ons clubje. Een extra fotograaf is altijd van harte welkom.
De reis naar Egypte gaat tegenwoordig volledig op de automatische piloot; busje naar Schiphol, broodje en bakkie kopen in het vliegtuig en een tukje in de veel te krappe vliegtuigstoelen. Toch is er dit jaar iets veranderd want het vliegtuig is slechts voor ¾ gevuld en op het vliegveld van Hurghada is de normale chaos ver te zoeken. De crisis en de situatie in Egypte trekken diepe sporen in het toerisme naar dit mooie land.
Ahmed, onze duikvriend en vaste gids staat ons alweer lachend op te wachten bij de uitgang van het vliegveld. In zijn "fancy car" rijden we samen via sluipweggetjes naar de Marina waar de Sea Serpent al ligt te wachten. De herinnering aan de Duitsers van vorig jaar komt weer helemaal terug als we de boot opstappen. Ook nu weer is de Sea Serpent op 1 plaats na volgeboekt met Duitse duikers die met stugge blikken hun nieuwe bootmaatjes aftasten. Het goede nieuws is dat er nog een Nederlander aan boord komt. René is beroepsduiker en sluit zich de rest van de week aan bij zijn medelanders. We maken samen leuken duiken. De 2e gids is de voor ons nog onbekende Ammr, een vriendelijk en welbespraakte vent vol humor. Zij vormen samen een goed team en we kijken nu al uit naar de vele (soms nutteloze) gesprekken die gaan volgen tussen het duiken door.
Het weer in Egypte kan mee- en tegenzitten. De wind is matig in Hurghada met een lekker temperatuurtje maar we weten ondertussen ook maar al te goed dat het op volle zee heel anders kan zijn. De rest van de week hebben we wisselend weer met overdag redelijke temperaturen. Telkens rond het einde van de middag komt die kille wind weer opzetten die vooral op het duikdek slachtoffers maakt onder de oudere jongeren. Ikzelf ben steevast een groot liefhebber van nachtduiken maar sla er ook dit jaar weer een paar over door de avondkilte. Och, lekker kijken naar die bikkels op het duikdek heeft ook zo zijn charmes.
De volgende ochtend gaat het feest van start als we de haven uitvaren. We varen dit keer helemaal door tot Abu Nuhas waar we in de luwte van het rif de boot ankeren om vandaag en morgen op de wereldberoemde wrakken te duiken die in een rijtje naast elkaar op hun laatste rustplaats tegen het rif aanliggen. We doen een checkduik achter de boot om te kijken of alles nog naar behoren functioneert waarna we met de zodiacs naar het wrak van de Chrisoula K. varen. We dalen af naar dit in 1981 gezonken schip dat nog steeds geladen is met tegels en gaan via een kleine opening vlak voor de schroef het ruim in. We zwemmen langs ontelbare stapels tegels door tot aan de brug en komen uit in de machinekamer waar we even rondkijken om vervolgens door te zwemmen naar de boeg van het schip. Het is een prachtig wrak met veel doorkijkjes en mooie lichtinvallen. We vermaken ons prima en verkennen het wrak nog verder door er nog een keer omheen te zwemmen. Vooral de boeg is erg fotogeniek.
De 3e duik van de dag is een nachtduik achter de boot. We zien verschillende slakken waaronder een Spaanse Danseres en vooral Paul voelt zich als een vis in het donkere water. In tegenstelling tot een paar jaar geleden gebruiken we tegenwoordig kleine ledlampjes die net genoeg licht geven om alles goed te kunnen zien in het donker.
Duiken op Abu Nuhas is niet af zonder een bezoek aan de Carnatic en de Ghannis D. De ochtendduik op het laatste wrak is weer als vanouds. Een aantal mannen gaan de machinekamer in, de rest zwemt wat rond het achterschip en de rommel op de zeebodem. Wij zwemmen deze keer ook eens naar de boeg waar nog redelijk wat zachte koralen te vinden zijn.
De topattractie van Abu Nuhas blijft toch nog steeds het wrak van de Carnatic, het stoomschip dat gevuld met balen katoen al in 1869 op het rif liep. De open structuur van het wrak en de vele zachte koralen op de spanten laten iedere onderwaterfotograaf smullen van deze duik.
Toen we eerder die ochtend met de zodiac terugkwamen van de Ghannis D. zagen we dat er een vrij grote groep dolfijnen in de luwte van het rif aan het jagen was. Vanaf de Sea Serpent konden we zien dat ze hebben besloten om te blijven en dus laat ik mij samen met Brenda en Johan vanuit een zodiac tussen de dolfijnen vallen in plaats van naar de Carnatic toe te gaan. Ons idee wordt beloond door een grote groep dolfijnen met jongen die ons komen onderzoeken en tot op 30 centimeter op ons af zwemmen om vervolgens weer te vertrekken. Wat later komt een kleiner groepje nog eens terug om polshoogte te nemen en als Ahmed een half uur later terugkomt van de duik op de Carnatic kan hij dik 20 minuten met ze zwemmen. Daar kan geen wrak ter wereld tegenop!
SORRY,
THIS VIDEO IS
NOT COMPATIBLE
WITH APPLE COMPUTERS
En dus liggen we de 3e dag om half 6 in het water om te voorkomen dat andere duikers onze rust verstoren in de Nationale Park. Ras Mohammed is nog steeds een genot om te bezoeken en om te driften langs de diepe wanden. Het is ook de ideale plek voor een diepe dip en dus zoals beloofd aan Paul passeren we de 45 meter en stijgen langzaam weer terug naar 30 meter. Helaas, geen grote vis te zien in het blauw daar in de diepte.
We eindigen de duik traditiegetrouw bij het wrak van de Jolanda. Paul kan het natuurlijk niet laten om meteen op een wc-pot te gaan zitten. We onderzoeken de resten van de BMW die ooit aan het dek van het schip stond en besluipen een Murene die opgewonden is geraakt van de poetsvissen die voor een gratis gebitsbehandeling zorgen.
Aan boord gaat alles ondertussen zo zijn gangetje. Er is nauwelijks contact met de Duitsers en nogal wat jonge goden verdwijnen na de duiken op hun kamer om bij te slapen. Samen met Ahmed sluit ik een pact met kok Alleh door van een kilo meegebrachte jonge kaas te snoepen in de kombuis. Het was wellicht niet zo verstandig om de kaas bij Alleh achter te laten want een paar dagen later ligt er nog slechts een lege verpakking… De term kaas uit het vuistje heeft definitief zijn intrede gedaan in de kombuis van de Sea Serpent… We hebben er wel veel gelachen, dat dan weer wel.
Eerder dan normaal steken we het grote water over richting Sharm el Sheik en tegen de avond komen we aan bij het wrak van de Dunraven. Dit schip zonk in 1876 en ligt ondersteboven tegen een rif aan, op zo'n 25 meter diepte. Tijdens onze duik is het zicht voor Egyptische begrippen niet zo best en de zon is ondertussen ook al aan het ondergaan. Het duurt overigens ook nog even voordat we het wrak gevonden hebben met de zodiac.
Een nachtduik sluit de lange 2e dag af en we worden erg enthousiast als we tijdens het diner te horen krijgen dat we morgen erg vroeg gedropt zullen worden op Ras Mohammed, een duik zullen maken op de duikstek "Alternatives"en al vroeg in de middag zullen arriveren bij de topattractie van deze week; het wrak van de Thistlegorm.
Het goede nieuws is dat na Alternatives het echte werk gaat beginnen. Joepie, we zijn onderweg naar de Thistlegorm! Ammr zal deze keer het touw op het wrak moeten binden en hij wordt zichtbaar zenuwachtig als bij aankomst blijkt dat er geen enkele boot op het wrak is aangemeerd. Hij moet dus in zijn eentje midden op zee naar beneden om het wrak te zoeken en het touw vast te leggen. Alles gehalve een gemakkelijke klus!
Volgens Ahmed is de duikstek Alternatives één van de meest ondergewaardeerde en mooie duikstekken van de Rode Zee. De koralen barsten van de vis en jong leven en het is inderdaad een erg kleurrijke plek voor een relaxed ondiep duikje.
Wat later ligt ons schip toch met de achtersteven vastgebonden aan de schroefas van de Thistlegorm en staan we letterlijk te trappelen om het water in te gaan. Vooral Paul is reuze benieuwd na alle verhalen over het penetreren van de ruimen, de motoren en vrachtwagens en het donkere kolenruim. Geert heeft voor de zekerheid maar watjes in zijn oren gedaan voor het geval Conrad weer met munitie wil gaan slepen. Die ligt nog steeds hoog opgestapeld over het wrak verspreid.
Samen met Paul en René daal ik langs de lijn af naar het wrak. Voor beiden wordt het een eerste kennismaking en het is leuk om samen langs de highlights te zwemmen. We duiken voor op de boeg door het kettinghuis en bezoeken de locomotief aan bakboord. We gaan voor via ruim 1 naar binnen en zwemmen door het kolenhok naar de achterkant van het schip die aanzienlijk minder herkenbaar is als wrak door al het verwrongen staal. We bekijken de restanten van de stoommachine en zwemmen langzaam terug richting het touw. Het diepe gedeelte (de achtersteven met kanonnen en de schroef) bewaren we voor morgenvroeg.
Paul en René duiken beiden op Nitrox terwijl ik een dag eerder al langzaam terug ben overgegaan naar lucht. Ik had een nachtduik overgeslagen en had niet gepland om in deco te geraken. De 2e dag op de Thistlegorm zal uitwijzen dat het allemaal heel anders kan lopen... De nachtduik op de Thistlegorm is altijd weer een feest en in alle rust sluiten we de dag af met een relaxte ontdekkingstocht in het donker langs de contouren van de bovenbouw. Stiekem duiken we nog wel even de ruimen in. Het was weer een adembenemende dag duiken.
Over het algemeen zijn de ochtendduiken op de Thistlegorm de mooiste. Meestal is het zicht dan goed en is het nog niet druk met dagboten. Zoals het volgens het boekje gepland moet worden beginnen we de dag met de diepste duik en in dit geval staat een bezoek aan de schroef en het achterdek op het programma. We tikken al snel de 30 meter aan en vergapen ons aan de munitie op de zeebodem. Uren zouden we er kunnen vertoeven maar het decoklokje maant ons om terug naar het touw te gaan. Even later laten we de indrukken van de vernietigende kracht van de explosie op het achterdek nog maar eens rustig bezinken.
Zou het niet leuk zijn om mooie filmopnames te maken van de binnenkant van het wrak? Onder protest van de Duitsers krijgen we Ahmed zo gek om met zijn mega onderwatercamera met ons mee te gaan voor een laatste zwemtocht door de ingewanden van de Thistlegorm. Het levert inderdaad spectaculaire beelden op. Volgens afspraak zouden we in het wrak blijven en even ontstaat er twijfel als Ahmed op weg gaat naar de 2e locomotief aan stuurboord. Ik besluit halverwege om te draaien om de motor nog eens goed te bekijken en om te voorkomen dat we te lang diep blijven. Ik had gepland om rond de 55 bar bij het touw terug te zijn en we hangen nog wat rond bij de motor.
Eenmaal bij het touw gebeurt het; vanuit het niets staat er ineens 17 minuten deco op mijn computer!! Met nog weinig lucht wordt het kantje boord om 17 minuten te hangen op 5 meter en we gaan meteen in een rustig tempo naar boven om uit te gassen. De 54 bar is ondertussen al minder als 50 bar en ik moet uit voorzorg wat extra lucht halen bij Paul en Ahmed om de decostop te kunnen afmaken. Had er nou maar een fles onder de boot gehangen dan was er niks aan de hand geweest! Uiteindelijk kom ik boven met een lege fles maar gelukkig ook een lege duikcomputer. Hoe kun je zo verrast worden na al die duiken op de Thistlegorm. Ieder jaar verrast "De dame" me weer en deze keer ben ik maar wat blij met mijn buddy. Met Nitrox in de fles was er niks aan de hand geweest, nu was het zo maar krap aan. Voor dit soort duiken ben ik sowieso gecharmeerd van een dubbelset maar helaas maakt "Oom Transavia" het haast onmogelijk om zonder extra hypotheek een dubbelset mee op reis te nemen...
SORRY,
THIS VIDEO IS
NOT COMPATIBLE
WITH APPLE COMPUTERS
SORRY,
THIS VIDEO IS
NOT COMPATIBLE
WITH APPLE COMPUTERS
Is de Thistlegorm een wrak dat menig duikhart harder kan laten slaan, de topper van de week zit nog in het verschiet; de Rosalie Moller. We meren af bij Small Gabul Island en maken er een middagduik op het wrakje en nog een nachtduik voor de liefhebbers. De laatste sla ik maar even over gezien de diepe duik van morgen en de escapades op de Thistlegorm. De Rosalie Moller is qua afmetingen te vergelijkbaar met de Thistlegorm maar daar houden de vergelijkingen dan ook wel mee op. Het dek ligt aanzienlijk dieper (30-33 meter) en voor de schroef en boeg moet je al snel naar 50 meter. In voorgaande jaren zijn we hier al een paar keer geweest met dubbelsets. Nu moeten we het doen met een enkele fles en we besluiten om heel conservatief te duiken en niet de machinekamer in te gaan (een enkeling daargelaten).
Al vroeg in de morgen varen we om het eiland heen naar de positie van het wrak. Met de zodiacs worden we gedropt bij het touw en we zakken in vlot tempo af naar 33 meter waar de contouren van het wrak snel opdoemen uit de diepte. Het wrak is (nog steeds) fraai begroeid met zachte koralen en we duiken volgens plan over het bovendek naar de schoorsteen toe. De grote M is duidelijk zichtbaar. Onder ons zien we een buddypaar de machinekamer ingaan. Hoe kan het ook anders; Conrad! We maken de duik af volgens het boekje en zwemmen op 5 meter in de richting van de lader van de boot om geheel voldaan aan boord te gaan met nieuwe herinneringen aan de legendarische Rosalie Moller. Met een beetje geluk maken we ook nog een duikje op El Mina bij terugkomst in de haven.
ROSALIE MOLLER
We varen ondertussen alweer een zuidelijke koers richting Hurgada en maken nog wat duikjes bij de riffen voor de kust. Umm Gamar is altijd smullen en Small Giftun doet dat nog eens dunnetjes over. Het is trouwens opvallend rustig met dagboten.
Vanavond is het onze laatste avond alweer op volle zee en de kok verrast ons met een "Big Chicken"oftewel een kalkoen. Er waren ook nog wat jarige joppen en we sluiten het diner af met een traditionele suikertaart. Morgenvroeg duiken we nog op het Aquarium (Gota Abu Ramada) en sluiten de week af met een duik op het wrak van El Mina in de haven.
Het Aquarium is helaas niet meer zoals het ooit was! De plastic Witte Haai die door Hepca als monument op de zeebodem was gezet is verdwenen. Nog erger is dat ook de grote scholen vis niet meer worden aangetroffen. Het koraal lijkt wat gebleekt en maakt een trieste indruk. Wat is er veranderd ten opzichte van voorgaande jaren? Gota Abu Ramada was een topstek met grote scholen vis en kleurrijke koraaltuinen, nu is het een lege kille duikstek geworden. Doodzonde!
We hebben nog tot 4 uur in de namiddag en het wordt tijd voor wat cultureel vermaak. Met een klein ploegje sjokken we in de richting van de prachtige Aldahaar moskee die inmiddels zo goed als af is. Bij de poort wacht een moslima met kind op een fooitje, een triest gezicht. Nadat Brenda is ingepakt en wij onze schoenen bij de voordeur hebben achtergelaten bekijken we de moskee aan de binnenkant. Eerlijk is eerlijk, hij is prachtig maar vooral groot. Ahmed vertelde dat tijdens de Ramadan de gelovigen met tienduizenden naar de moskee komen.
Naast de moskee nemen we nog een kijkje op een scheepswerf waar vooral veel hout wordt bewerkt en safari-dagboten worden gerestaureerd. Het is allemaal nog authentiek handwerk met houten hamers en traditionele methodes om de spleten tussen de planken te dichten. De vismarkt aan de andere kant van de moskee wordt in versnelde pas bezocht omdat het niet overal even lekker fris ruikt.
Via de New Marina lopen we de winkelstraat in. Het is er opvallend rustig en de straat oogt smoezelig en triest. Er is duidelijk wat veranderd in Egypte. De verkopers lijken hun drive om toeristen naar binnen te trekken verloren te hebben. Een goede kop Amerikaanse koffie later sjokken we weer terug naar de boot waar Ahmed inmiddels is aangekomen voor de traditionele afscheidsceremonie. Het zou zo maar eens kunnen dat ons weerzien deze keer wat langer gaat duren. Er gaan stemmen op om volgend jaar een andere bestemming te kiezen. Niet omdat we Egypte beu zijn maar gewoon, om weer eens iets totaal anders te gaan doen. Mexico wordt al genoemd. Belize misschien??
In onze beleving varen we veel te vroeg terug naar de haven. Gelukkig krijgen we daar El Mina voor terug. Deze van oorsprong Russische mijnenveger werd in de 6-daagse oorlog in 1967 geraakt door een raket van een Israëlische Phantom en zonk vlak voor de nieuwe haven van Hurghada. Onze laatste (wrak)duik brengt ons naar de bodem van de haven. Al snel blijkt dat we niet de enige zijn want er liggen ondertussen meerdere boten aan het touw. We doen een vluchtige ronde om het wrak en maken nog wat foto's voor op de boeg. Het wrak binnengaan heeft nauwelijks nut en ook de schroeven maken na het checken van de schroef van deThistlegorm maar weinig indruk. Toch is het altijd een leuke duik om mee af te sluiten en het lijkt erop dat andere boten ons concept om bij terugkomst El Mina te bezoeken hebben overgenomen.
Rond 12 uur leggen we weer vast aan de steiger van de New Marina. Tja en wat dan? We spoelen onze duikspullen, hangen ze te drogen en blijven de rest van de dag op de boot. Hier is immers alles voorhanden; goed eten, drinken zoveel we willen en een 1e klas uitzicht over de haven vanaf het mooiste zonnedek. Morgen hebben we nog een hele dag om de stad in te gaan omdat we pas om 16:00 vertrekken richting het vliegveld. Met enige dwang krijgen we de kok zover om voor het diner friet te bakken en de grote pot pindakaas die Brenda heeft meegebracht wordt in de kombuis onder toeziend oog van de voltallige crew omgetoverd tot satésaus. Een paar jaar geleden maakte ik al eens satésaus en dacht dat het een hit zou worden maar ze blijven het maar raar vinden. Ook de Duitsers kijken wantrouwend naar de bruine massa op het bord, kennelijk zijn het geen Zeelandgangers... Die nacht kunnen de "mannen uit Roosendaal" de verleiding niet weerstaan om een biertje te gaan happen in de discotheek in de haven. Geconditioneerd als ze zijn staan ze de volgende dag (bijna allemaal) weer fris aan dek.
Met pijn in ons hart concluderen we op weg naar huis dat er toch wel dingen aan het veranderen zijn in Egypte. Na al die jaren duiken valt het op dat er minder vis te zien is en delen van het rif soms een grijze, doodse indruk maken. Natuurlijk, er zijn nog wonderbaarlijke plekjes met alle kleuren van de regenboog maar het wordt ieder jaar wel minder. De Murenes lijken kleiner, we hoeven wat minder vaak te verschieten van een Titan Triggervis en de Napoleonvissen zijn geslonken tot het formaat van een flinke baars.
Het zal wel aan de klimaatverandering liggen, overbevissing en de toeristendruk. Wrakken als de Thistlegorm en Rosalie Moller takelen door de honderden duikers per dag ook steeds verder af. Toch blijft de Rode Zee een magische plek vol verrassingen. Eén van die verrassingen is de ontdekking van een nieuw wrak; de SS Turkia. Het is - net als de Thistlegorm - een bevoorradingsschip gevuld met oorlogsmaterieel. Het moet ergens een paar uur varen van de Thistlegorm liggen, in het Noorden. Reden genoeg om toch nog een keer terug te keren naar de wrakken van het Noorden.
De films op deze pagina zijn gemaakt door Ahmed Fouad, gids aan boord van de Sea Serpent.
Egypte bedankt, Ahmed en Ammr bedankt, crew bedankt en vooral vakantievrienden bedankt voor weer een week vol mooie herinneringen.
Reisverslag duiksafari Egypte april 2010
